Vanaf de allereerste keer dat ik een speech van Barack Obama hoorde, zo’n 10 jaar geleden, stond het voor mij als een paal boven water; ik moest en zou die man live horen spreken. Zoveel flair en hoop en zo eloquent. Zou het me lukken hem een keer in levende lijve te zien? En toen deed de gelegenheid zich voor.
De ATD (Association for Talent Development) vroeg Obama als openingsspreker voor het jaarlijkse internationale congres. Direct boekte ik een ticket. Ik was anders ook gegaan, maar nu wilde ik heel zeker zijn van mijn plek. En op 7 mei was het zo ver. De dag ervoor haal ik vast mijn deelnemers badge op. Dat er een President komt spreken op een ATD heeft blijkbaar nogal wat impact. Waar je in voorafgaande edities van dit congres altijd je badge kreeg zonder poespas, moet nu je ID mee. En overal wordt gewaarschuwd wat je wel en niet mee mag nemen de zaal in. Zo is de selfie stick helaas uit den boze. Na het bemachtigen van de badge proberen mijn collega, Jan-Peter en ik vast te ontdekken wat de beste plek is om morgen in de rij te gaan staan.
Er zijn ongeveer 10.000 deelnemers en slechts 7.000 plekken in het auditorium. Het dus belangrijk er vroeg bij te zijn en juiste ingang te staan. Obama begint om 8.30. Op de appgroep van de Nederlands-Vlaamse delegatie #ATDlowlands regent het plannen en strategieën. Er worden zelfs broodtrommels aangeschaft (en de foto ervan gedeeld!) zodat er mensen geen honger hebben tijdens het wachten.
Volgens de organisatie is het gebouw om 6.00 uur open maar kun je pas in de rij vanaf 6.30. Wat doen we? Geloven we de 6.30 of gaan we buiten vast in de rij staan om 5.30? Haha, alleen de voorpret al is de moeite waard. Gelukkig heb ik een behoorlijke jetlag waardoor ik vroeg wakker ben elke ochtend dus ik zeg: Yes we can. Dus om 5 uur sta ik op en spoed me na een korte douche naar het Convention Center. San Diego is nog heel stil buiten, maar bij hoe dichterbij ik kom, des te meer mensen zie ik in de rij staan. Ik vraag aan de mensen helemaal vooraan wanneer ze er waren en dat blijkt 3.00 uur te zijn. Wauw. Ik sluit achteraan en om 7.00 gaat de zaal open. We stormen massaal naar binnen en al die professionele en kundige L&D professionals blijken zo uitgelaten te zijn als kinderen. Zodra iedereen een plekje heeft begint iedereen te babbelen, kennis te delen en zelfs de wave in te zetten. Jan-Peter en ik spelen een spel met onze buren waarbij je moet raden welke film er op de gsm die je voor je voorhoofd houdt staat. Heel geestig. Maar we kijken telkens op de klok. Zou hij al in het pand zijn?
En dan ineens om 8.23 begint het. De ATD viert zijn 75e verjaardag en dat wordt gevierd. Tony Bingham, de voorzitter – in Amerika is het lekker om twee titels te hebben, dus is hij President én CEO – trapt af met een korte aankondiging over de keynote speakers. Waar hij andere jaren kon uitweiden, doe hij dat nu niet. Na 5 minuten haalt hij Obama het podium op. Zijn lange, tanige gestalte komt vanachter de zwarte gordijnen naar voren en de zaal GOES WILD. Het lijkt wel of we een concertzaal vol verliefde bakvissen zijn want iedereen begint woest te joelen en applaudisseren. Hij krijgt ons met moeite stil. Obama lacht en oogt ontspannen. De zenuwachtige Tony-President-CEO vuurt direct de eerste vraag op hem af en Obama die eerst wat meer wil connecten met de zaal, laveert er handig omheen en begint over de enorme rij die hij vanuit zijn hotel al zag en hoe fijn het is dat we in San Diego zijn, want daardoor stonden we te wachten in de zon. Wij lachen en Obama kijkt tevreden. Omdat het een L&D congres is, gaat de eerste vraag uiteraard over Obama’s eigen educatie.
Zodra de 44e president van de USA begint te vertellen, merk je hoe goed hij is. Hij spreekt rustig en bedachtzaam, maar met een lichte en vrolijke ondertoon. Hij vertelt over hoe leren belangrijk was in zijn familie: “I did not come from a privileged background. So all I had was Education.” En onderstreept daarmee het belang van leren en hoe dit een uitweg kan zijn uit je omstandigheden. “We need a society that is willing to say to any child: we are willing to invest in you.” Koren op de molen van een zaal met 7000 mensen die geloven in leren. Er wordt geklapt en gejuicht. Tony vraagt verder en Obama praat over waarden en hoe belangrijk het is je te laten leiden door waarden en feiten. Zonder dat zijn naam genoemd wordt is voelbaar in de zaal dat het over de 45epresident gaat. “Worry less about who you want to be. Worry more about what you want to do.”
Obama vertelt anekdotes over de momenten dat hij in de Situation Room zat en beslissingen moest nemen over Bin laden, over hoe hij er een sport van maakte om niet alleen de mannen en vrouwen aan de tafel aan het woord te laten, maar juist ook de mensen die in de cirkel er omheen zaten. “The people who do the actual work”. Hij vertelt dat tegen de tijd dat er een kwestie op zijn bureau belandde er al enorm veel slimme mensen naar hadden gekeken en dat er dus geen makkelijke oplossing meer was. Anders had iemand die al wel gevonden. En hoe hij dus soms moest kiezen “not for what is right, but for what is the best decision in the circumstances.” Hij vertelt over hoe moeilijk het soms is om een leven van dienstbaarheid te leiden. “Most things that are worth doing, are hard.” (Ja, laat die maar even landen.) Dan maakt hij een haarfijne analyse van wat er momenteel spelt in de wereld. “Technology is driving disruptive change at a pace we’ve never seen before... That stresses people out. And then it is easy to start think in terms of us and them. We've got to get along with people who don't look like us. Who worship differently than us. And we will get there… Each of should take responsibility for making things a little better for the future of the world.”
Obama vertelt dat hij de jonge mensen waar hij mee werkt, graag vraagt in welke tijd ze geboren zouden willen worden – met als belangrijke extra info dat ze niet van te voren zouden weten of ze als man of vrouw, hetero of LHBT, wit of zwart, arm of rijk op aarde zouden komen. Het antwoord is voor Barack klip en klaar: NU! Er is nog nooit zoveel gelijkheid op aarde geweest als nu. Dan stelt Tony alweer zijn laatste vraag; of Obama echt zo optimistisch is over de toekomst. Obama antwoordt: “I am cautiously optimistic about the world. Progress is not inevitable. We have to work for it.”
Dan volgt zijn -in mijn ogen- mooiste uitspraak van de ochtend. “There is no problem that man has caused that man cannot solve … primarily by listening to women.” “I mean only 50 years ago it would be unimaginable for me to sitting here talking to you.” Een minutenlange staande ovatie volgt terwijl Barack Obama zwaait en lacht en wijst en dan het podium weer verlaat. En met deze toch optimistische boodschap is het uur met Obama voorbij. Met genoeg inspiratie en strijdlust voor de komende 10 jaar verlaten Jan-Peter en ik de zaal.
De ATD (Association for Talent Development) vroeg Obama als openingsspreker voor het jaarlijkse internationale congres. Direct boekte ik een ticket. Ik was anders ook gegaan, maar nu wilde ik heel zeker zijn van mijn plek. En op 7 mei was het zo ver. De dag ervoor haal ik vast mijn deelnemers badge op. Dat er een President komt spreken op een ATD heeft blijkbaar nogal wat impact. Waar je in voorafgaande edities van dit congres altijd je badge kreeg zonder poespas, moet nu je ID mee. En overal wordt gewaarschuwd wat je wel en niet mee mag nemen de zaal in. Zo is de selfie stick helaas uit den boze. Na het bemachtigen van de badge proberen mijn collega, Jan-Peter en ik vast te ontdekken wat de beste plek is om morgen in de rij te gaan staan.
Er zijn ongeveer 10.000 deelnemers en slechts 7.000 plekken in het auditorium. Het dus belangrijk er vroeg bij te zijn en juiste ingang te staan. Obama begint om 8.30. Op de appgroep van de Nederlands-Vlaamse delegatie #ATDlowlands regent het plannen en strategieën. Er worden zelfs broodtrommels aangeschaft (en de foto ervan gedeeld!) zodat er mensen geen honger hebben tijdens het wachten.
Volgens de organisatie is het gebouw om 6.00 uur open maar kun je pas in de rij vanaf 6.30. Wat doen we? Geloven we de 6.30 of gaan we buiten vast in de rij staan om 5.30? Haha, alleen de voorpret al is de moeite waard. Gelukkig heb ik een behoorlijke jetlag waardoor ik vroeg wakker ben elke ochtend dus ik zeg: Yes we can. Dus om 5 uur sta ik op en spoed me na een korte douche naar het Convention Center. San Diego is nog heel stil buiten, maar bij hoe dichterbij ik kom, des te meer mensen zie ik in de rij staan. Ik vraag aan de mensen helemaal vooraan wanneer ze er waren en dat blijkt 3.00 uur te zijn. Wauw. Ik sluit achteraan en om 7.00 gaat de zaal open. We stormen massaal naar binnen en al die professionele en kundige L&D professionals blijken zo uitgelaten te zijn als kinderen. Zodra iedereen een plekje heeft begint iedereen te babbelen, kennis te delen en zelfs de wave in te zetten. Jan-Peter en ik spelen een spel met onze buren waarbij je moet raden welke film er op de gsm die je voor je voorhoofd houdt staat. Heel geestig. Maar we kijken telkens op de klok. Zou hij al in het pand zijn?
En dan ineens om 8.23 begint het. De ATD viert zijn 75e verjaardag en dat wordt gevierd. Tony Bingham, de voorzitter – in Amerika is het lekker om twee titels te hebben, dus is hij President én CEO – trapt af met een korte aankondiging over de keynote speakers. Waar hij andere jaren kon uitweiden, doe hij dat nu niet. Na 5 minuten haalt hij Obama het podium op. Zijn lange, tanige gestalte komt vanachter de zwarte gordijnen naar voren en de zaal GOES WILD. Het lijkt wel of we een concertzaal vol verliefde bakvissen zijn want iedereen begint woest te joelen en applaudisseren. Hij krijgt ons met moeite stil. Obama lacht en oogt ontspannen. De zenuwachtige Tony-President-CEO vuurt direct de eerste vraag op hem af en Obama die eerst wat meer wil connecten met de zaal, laveert er handig omheen en begint over de enorme rij die hij vanuit zijn hotel al zag en hoe fijn het is dat we in San Diego zijn, want daardoor stonden we te wachten in de zon. Wij lachen en Obama kijkt tevreden. Omdat het een L&D congres is, gaat de eerste vraag uiteraard over Obama’s eigen educatie.
Zodra de 44e president van de USA begint te vertellen, merk je hoe goed hij is. Hij spreekt rustig en bedachtzaam, maar met een lichte en vrolijke ondertoon. Hij vertelt over hoe leren belangrijk was in zijn familie: “I did not come from a privileged background. So all I had was Education.” En onderstreept daarmee het belang van leren en hoe dit een uitweg kan zijn uit je omstandigheden. “We need a society that is willing to say to any child: we are willing to invest in you.” Koren op de molen van een zaal met 7000 mensen die geloven in leren. Er wordt geklapt en gejuicht. Tony vraagt verder en Obama praat over waarden en hoe belangrijk het is je te laten leiden door waarden en feiten. Zonder dat zijn naam genoemd wordt is voelbaar in de zaal dat het over de 45epresident gaat. “Worry less about who you want to be. Worry more about what you want to do.”
Obama vertelt anekdotes over de momenten dat hij in de Situation Room zat en beslissingen moest nemen over Bin laden, over hoe hij er een sport van maakte om niet alleen de mannen en vrouwen aan de tafel aan het woord te laten, maar juist ook de mensen die in de cirkel er omheen zaten. “The people who do the actual work”. Hij vertelt dat tegen de tijd dat er een kwestie op zijn bureau belandde er al enorm veel slimme mensen naar hadden gekeken en dat er dus geen makkelijke oplossing meer was. Anders had iemand die al wel gevonden. En hoe hij dus soms moest kiezen “not for what is right, but for what is the best decision in the circumstances.” Hij vertelt over hoe moeilijk het soms is om een leven van dienstbaarheid te leiden. “Most things that are worth doing, are hard.” (Ja, laat die maar even landen.) Dan maakt hij een haarfijne analyse van wat er momenteel spelt in de wereld. “Technology is driving disruptive change at a pace we’ve never seen before... That stresses people out. And then it is easy to start think in terms of us and them. We've got to get along with people who don't look like us. Who worship differently than us. And we will get there… Each of should take responsibility for making things a little better for the future of the world.”
Obama vertelt dat hij de jonge mensen waar hij mee werkt, graag vraagt in welke tijd ze geboren zouden willen worden – met als belangrijke extra info dat ze niet van te voren zouden weten of ze als man of vrouw, hetero of LHBT, wit of zwart, arm of rijk op aarde zouden komen. Het antwoord is voor Barack klip en klaar: NU! Er is nog nooit zoveel gelijkheid op aarde geweest als nu. Dan stelt Tony alweer zijn laatste vraag; of Obama echt zo optimistisch is over de toekomst. Obama antwoordt: “I am cautiously optimistic about the world. Progress is not inevitable. We have to work for it.”
Dan volgt zijn -in mijn ogen- mooiste uitspraak van de ochtend. “There is no problem that man has caused that man cannot solve … primarily by listening to women.” “I mean only 50 years ago it would be unimaginable for me to sitting here talking to you.” Een minutenlange staande ovatie volgt terwijl Barack Obama zwaait en lacht en wijst en dan het podium weer verlaat. En met deze toch optimistische boodschap is het uur met Obama voorbij. Met genoeg inspiratie en strijdlust voor de komende 10 jaar verlaten Jan-Peter en ik de zaal.
Wij gebruiken cookies op onze website. We gebruiken cookies voor statistische doeleinden, voorkeuren en marketingdoeleinden. Door op 'Accepteren' te klikken accepteer je het gebruik van alle cookies zoals beschreven in onze