Herhaling van activiteiten als grondslag voor praktisch innoveren.
 

Wie heeft hem niet gezien, de film Ground Hog Day? Phil Connors, de weerman, een snelle jongen die zich aangetrokken voelt tot een mooie vrouw. Producente Rita, die dit soort figuren al van een grote afstand aan ziet komen, wil niets van hem weten. Dan begint het verhaal. Phil wordt de ochtend, na de dag dat hij verslag heeft gedaan van Ground Hog Day, opnieuw wakker op Ground Hog Day. En iedere dag daarna, om 6.00 uur, wordt hij steeds weer wakker in Punxsutawney, op Ground Hog Day. De dag herhaalt zich, eindeloos. Iedere dag doet hij weer verslag van de voorspelling van Ground Hog Phil. Phil Connors weet niet wat hem overkomt, hij raakt in paniek, hij wordt wanhopig, onverschillig, hij gaat regelmatig dood. En leeft iedere volgende ochtend om 6.00 uur weer en herhaalt Ground Hog Day zich weer. Niemand weet het, alleen hij. Phil leert Frans, hij leert pianospelen, hij leert de mensen uit het stadje kennen. En hij leert Rita steeds beter kennen, totdat hij precies weet wie ze is en wat zij aantrekkelijk vindt. Uiteindelijk weet hij haar te raken en valt ze voor hem. Nadat ze de nacht samen hebben doorgebracht wordt Phil de volgende ochtend weer wakker, op de dag ná Ground Hog Day. En ze leefden nog lang en gelukkig...hopen we dan maar.

De essentie van het verhaal, in het perspectief van leren, is de herhaling, om preciezer te zijn, de herhaling van activiteiten. Phil herhaalt voortdurend alle activiteiten van Ground Hog Day. Iedere dag staat hij voor weer een andere belemmering. Iedere dag is er weer een mislukking. Hij lijkt zijn doel nooit te bereiken. Tegelijkertijd blijft hij in beweging. Hij blijft proberen. Hij investeert in het probleem. Hij leert talen, vaardigheden en hij weet precies wanneer en waar hij moet zijn om iemand te ontmoeten of te redden. Kortom door die activiteiten voortdurend te herhalen en daar steeds beter in te worden, komt er een moment dat alles samenvalt. Phil bereikt zijn grote doel, Rita valt voor hem.

De herhaling van activiteiten is meestal niet de basis voor hoe we tegen leren aankijken, ook niet tegen leren op de werkplek. We bieden vaak interventies aan die gericht zijn op ideaaltypisch werkgedrag. We bieden een instructie, een protocol, hulpmaterialen of oefeningen die gericht zijn op een juiste uitvoering van de taak of de functie. Je leert iets en je gaat het doen. In het geval van Phil zouden we hem waarschijnlijk de leergang “Hoe vrouwen denken” hebben aangeboden.
 

Terwijl onze eigen praktijkervaring ons leert dat we zelden iets in één keer leren. Wie van u heeft in één keer leren lopen, in één keer leren fietsen, in één keer leren zwemmen, in één keer leren goed communiceren, in één keer leren goed samen te werken? De crux van leren zit hem in de herhaling, niet in de herhaling van het leeraanbod, maar in de herhaling in de toepassingspraktijk, de werkpraktijk.

De wijze waarop we onze leerinterventies vaak aanbieden is gebaseerd op éénmaligheid. Als ik het jou één keer verteld heb, word je geacht het te weten. We maken die éne werkinstructie die dekkend is voor alle gevallen. Als je de instructie één keer gehad hebt verwachten we van je dat je het kunt. Als je je certificaat gehaald hebt, dan is dat het bewijs dat je het kunt. Maar je kunt het vaak nog helemaal niet. Ook daar komen we meestal achteraf pas achter, als we na weken, maanden of jaren er ineens zien hoe iets werkt. “Oh, werkt dat zo?”. En het onhandige en geïrriteerde antwoord van de opleider, trainer, leidinggevende is dan: “Ja, maar dat heb ik je toch al veel eerder verteld?”
 

Als we mensen willen helpen om in hun werkpraktijk te ontwikkelen, als we hen willen helpen om te professionaliseren, dan is mijn pleidooi om de herhaling van activiteiten centraal te stellen. Steeds weer opnieuw proberen, steeds ietsje beter worden, steeds weer ervaren of je je resultaat bereikt of niet. Het gaat er niet om of mensen één keer iets kunnen. Het gaat erom dat ze het bij herhaling kunnen, zelfs als de omstandigheden het lastig maken, zelfs als de vraag complexer wordt. De bijzondere bijvangst is dan dat ze zich niet alleen het werk eigen maken, maar dat hun professionaliteit zich in veel bredere zin ontwikkelt.

De consequentie voor ons als opleiders, trainers en adviseurs is overigens dat het niet meer voldoende is om alleen te begrijpen wat de taak, de vaardigheid of de competentie inhoudt. Wanneer je denkt in de herhaling van activiteiten, moet je ook doorzien wat de taak, vaardigheid of de competentie in de werkpraktijk doet, of niet. Dat vraagt een veel breder begrip van de werkcontext dan we tot nu toe vaak hebben.
 

Hoe zorgen we ervoor dat we mensen op hun werkplek in die ontwikkeling en in die herhaling van activiteiten faciliteren? Daarvoor zullen we moeten innoveren. Op verschillende plekken is daar off the job al ervaring mee, ik doel hiermee bijvoorbeeld op simulaties voor piloten en operators van kraanschepen e.d.. On the job zien we het bij voetbaltrainers die tijdens de wedstrijd voortdurend bezig zijn het spel en de spelers te observeren en bij te sturen. In de herhaling van de verdediging, van de omschakeling en van aanval helpen zij hun spelers door te analyseren en aanwijzingen te geven om steeds weer een stapje beter te worden.

Binnen organisaties hebben we op dat punt nog een wereld te winnen. Change Support van Werkwijzen kan daarbij helpen. Het is een begin. Maar wij zijn ervan overtuigd dat er nog meer waardevolle interventies denkbaar zijn wanneer we ons richten op professionaliseren binnen de herhaling van activiteiten. In en op het werk, niet door oude leerinterventies het werk in te brengen, maar door met werkelijk nieuwe interventies te komen. Door ons op de herhaling van activiteiten in het werk te focussen zal het ons als Learning & Development professionals lukken om met nog meer praktische innovaties te komen.